-------------------- (logo van de krant uit '73) ------------------
Home - db. terug - db. volg. - db-archief-3 - col. we 9-05 - redactie DAGBOEKNOTITIES OP NIEUW-DENNENDAL.NL @@@@@@@ 'voorbij seks, drugs en rock 'n roll' @@@@@@@	WEKEN 10 T/M 21 (07/03/05 - 29/06/05)

'The miracle today is communication. So let's use it' (John Lennon, 1969). 'Waarvan men niet spreken kan, daarover moet men niet zwijgen' (Piet Gerbrandy, 2004). Het Woord was gevallen, gevleugeld maar toch gevangen: re-Ünie. En we proeven elkaar opnieuw, met woorden als vogels van de Nieuwe Tijd, scherend over de golven voorbij het stiltegebied. Zeemeerminnen wuiven, Kabouters spelen blindemannetje, Anders-Globalisten komen ons beschilderen. We stijgen en dalen los van parachutes door de sferen. Iedere ademstoot pleegt een kleine revolutie. Een volle maan belicht de tijd-ruimte, transcenderend, integrerend, vreedzaam, vrij en vreugdevol. Engelen bekogelen ons met serpentines en uit de jukebox schalt Imagine. Het Woord staat op, breekt uit, ademt in onze buik, maakt steeds wijdere kringen..... (uit Reünie).

INTERACTIE: Het DAGBOEK/PRIKBORD wordt geschreven door sitebezoekers of de redactie. Deelname is mogelijk via een mailtje naar dagboekredactie onder vermelding 'dagboekje'. Graag ondertekening met naam en toenaam, en e-mailadres. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, vakantie e.d. Voor rechtstreekse bijdragen is er het Gastenboek. Als je liever geen e-maildres laat vermelden vanwege spam-gevaar of andere redenen, laat het weten.

ONDERWERP EN STIJL: De dagboekruimte is vrij. Het ging toen om: verdunning, democratisering, zelfontplooiing; het thema van nu ligt in het verlengde daarvan: bewustzijnsverruiming in liefde (voor minder doen we het niet). De ruimte is open voor reacties op de nieuw-dennendalsite, tot commentaren op dagboekjes, tot hedendaagse geschiedschrijving, tot poëzie, tot ... ? Het dagboekje telt in principe maximaal 300 woorden, maar met die beperking wordt flexibel omgegaan (in de column kun je er meer kwijt).

DAGBOEK INDIA: De dagboekserie met foto´s en e-mail uit India is chronologisch geplaatst onder: DAGBOEK INDIA-1, DAGBOEK- INDIA-2 en DAGBOEK-INDIA-3 De pagina Dagboek-10-05 (aanvankelijk met het omgekeerd chronologische India-verhaal) is gekuist. Nieuwe foto's, en teksten, worden bij DAGBOEK INDIA geplaatst. Het is het plan het verhaal verder uit te spitten en te onderbouwen. hg

DAGBOEK 26-05-05 15:30 uur: Dalrymple en Newby Over India is veel geschreven. Ik ben momenteel bezig aan een inhaalslag en kan alvast ten zeerste aanbevelen: City of Djinns, van William Dalrymple, een historisch geschoolde journalist die eind jaren '80 en begin jaren '90 lange tijd in New Delhi woonde. Zijn verslag van Delhi is hilarisch, poëtisch en informatief (1993 - Flamingo). Zie zijn eigen website: dalrymple. Verder ben ik begonnen aan Eric Newby's Slowly Down The Ganges uit 1966, dat gaat over een boottocht over de Ganges in 1963-64. Het boek is een klassieker en terecht. Het in het Dagboek India beschreven en gefotografeerde Haridwar komt er uitvoerig in voor: newby. hg

DAGBOEK 25-05-05 20:26 uur: Tupelo Honey Afgelopen zondag zag ik op de Spirituele-Boekenmarkt op de Dam een paar ouwe Aloha's liggen. Ik was met een vriend die wist dat ik er naar op zoek ben - ik heb er een heleboel gehad, die ik helaas ooit heb weggedaan -, en hij attendeerde me er op. Ze moesten 3 euro per stuk kosten; twee voor 6 euro, drie voor 7,5 enzovoort. 't Was een snel aflopende reeks, en de handelaar bedacht zich dat de korting niet reeksmatig kon doorgaan, omdat ik in dat geval op een gegeven moment geld toe zou krijgen. (Ik ben nooit een ster in wiskunde geweest, maar hij is het dus zeker niet.) Ik heb er twee gekocht, nummer 15 en nummer 17, eind 1972. Op de cover van nummer 15 staat Duane Allman, die zich even daarvoor - 19 oktober - op een motor had doodgereden. Ze liggen nu naast me op de pc-tafel. Nummer 15 heeft niet alleen een mooi Jan-Donkerstukje over Allman - Die rare Hondekop van 'n Duane Allman zal ook na z'n dood geen superstar worden -, maar ook een recensie van dezelfde Jan Donkers van Tupelo Honey (Van Morrison). Ik heb de elpee opgezet. 'And it's really real, Lord have mercy, look into my eyes - You are my sunshine, you are my guiding light' enzovoort. Is iemand die dit leest toevallig in het bezit van ouwe Aloha's? Ik hou me aanbevolen. hg

DAGBOEK 21-05-05 11:45 uur: Plan woonwijk op terrein Kadijkerkoog PURMEREND - De centrumlocatie Kadijkerkoog van de Prinsenstichting zal zich de komende jaren ontwikkelen tot een woonwijk. Kadijkerkoog biedt woonruimte en ondersteuning, dagbesteding en behandeling aan verstandelijk gehandicapte mensen. Op dit moment wonen op Kadijkerkoog 290 cliënten. De huidige paviljoens zijn verouderd en voldoen niet meer aan de eisen van deze tijd. De huisvesting van de cliënten gaat de komende jaren drastisch veranderen. Naast de ongeveer 200 cliënten van de Prinsenstichting die in de nieuwe woonwijk blijven wonen, komen er zo’n 225 koopwoningen voor niet gehandicapte mensen. De eerste paal gaatvermoedelijk eind 2007 in de grond, de bouw duurt vervolgens zo'n acht jaar. Tijdens een gezamenlijke voorlichtingsavond van de Prinsenstichting en de Gemeente voor omwonenden uit de wijk Molenkoog werden de grote lijnen van het plan duidelijk toegelicht. Tweehonderd cliënten van de Prinsenstichting blijven in 30 tot 40 woningen in de wijk wonen. Daarnaast biedt de wijk ruimte aan ongeveer 225 koopwoningen die vrijstaand, geschakeld, 2/1 kap en als eco/walwoningen gebouwd worden. Elke woning krijgt voldoende parkeergelegenheid, daarnaast worden de te bouwen kantoren en dagbestedingsruimten aan de rand van de wijk voorzien van parkeerplaatsen. J.G.

DAGBOEK 20-05-05 22:10 uur: verstandelijk gehandicapten in India 'Verstandelijk gehandicapte kinderen kunnen niet op hetzelfde niveau aan de maatschappij bijdragen zoals normale individuen en hebben maatschappelijke steun nodig om te overleven. Het is een feit dat de sociale attitude tegenover verstandelijk gehandicapte mensen en hun families negatief is en dat zij worden genegeerd en gediscrimineerd. Als gevolg daarvan worden hen onderwijs/ontwikkelingsmogelijkheden, mensenrechten en een sociaal leven ontzegd. In India heeft 60 tot 70 procent van de grote steden geen speciale zorgfaciliteiten of educatieve mogelijkheden voor mensen met een verstandelijke beperking. De bestaande instellingen bevinden zich voor het overgrote deel in de grotere steden. De huidige centra vangen nog niet 1 procent van de verstandelijk gehandicapten op. In de Gehandicaptenwet van 1995 wordt geen melding gemaakt van het recht op onderwijs en ontwikkeling voor verstandelijk gehadicapten. Evenmin wordt verwezen naar de noodzaak van het scheppen van werkgelegenheid of andere voorzieningen voor deze bevolkingsgroep. In de Nota Nationaal Beleid voor Mensen met een Verstandelijk Handicap (1988) wordt geconstateerd dat India niet meer dan tweehonderd instellingen op dit terrein heeft met een capaciteit van ongeveer tienduizend bedden. India heeft meer dan zestien miljoen mensen met een verstandelijke beperking. In dezelfde nota wordt opgemerkt dat scholen voor bijzonder onderwijs niet evenwichtig zijn verspreid en dat grote gebieden van het land het zonder moeten doen. Er is een groot gebrek aan deskundig personeel. Er zijn momenteel ongeveer honderd psychiatrische departementen, vierhonderd klinisch psychologen, vierhonderd pschychiatrisch sociaal werkers, vijfhonderd psychiatrische verpleegkundigen en 1500 psychiaters in India (een land van ruim een miljard mensen). Hierbij moet worden opgemerkt dat de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking niet erg in de belangstelling staat bij bovengenoemden.' (Uit een artikel over de zorg voor verstandelijk gehandicapten in India van Azibur Rahman, in de Journal of All India Association for Educational Research, Vol. 16, Nos.3 &4 September & December 2004, zie zorg in India hg

DAGBOEK 19-05-05 11:53 uur: dagboek Het actuele dagboek schiet er wat bij in. De redactie is nog druk bezig met het verwerken van haar reisavonturen, onder meer door het uitbreiden, herschrijven en illustreren van het Dagboek India, en de - Nederlandse - actualiteit lijkt nog steeds niet zo belangrijk. Toch is ook dat natuurlijk maar schijn. Het leven gaat door, of het nu in India of Nederland is. We roepen alle bezoekers/lezers op de pen te grijpen. Het 'dharma of emptiness' is niets anders dan de 'camel of love'. hg

DAGBOEK 14-05-05 13:43 uur: sadhoes, sadhu's en hun tassen In het Dagboek India heb ik uitvoerig verteld over de wijze waarop ik in bezit ben gekomen van een sadhutas. Zie de dagboekjes onder 21/04 en 27/04 op Dagboek India-3. Tot mijn vreugde ontmoette ik in 'Sadhus, India's Mystic Holy Men' van de Utrechtse psycholoog, fotograaf en hindoeïsmekenner Dolf Hartsuiker enkele afbeeldingen van net zo'n tas (o.a. pagina's 87 en 39). Ik heb met hem gemaild en zijn toestemming gekregen enkele foto's over te nemen: sadhutas of 'jholi' versierd met OM-teken (blz. 87) Dip Das en Saratakun Muni, twee Udasin Baba's (blz. 39) Ook heb ik hem verzocht om wat nadere informatie over de foto's die ik van godenbeelden heb genomen en in het Dagboek India afgedrukt. Ik dacht aanvankelijk dat de roodgeverfde beelden mogelijk de godin Kali - de echtgenote van Shiva - zijn, maar werd door zijn informatie uit die droom geholpen. Zijn antwoord spreekt voor zich en neem ik hierbij met zijn permissie over D.H: 'Het grote staande beeld in Haridwar is inderdaad Shiva. De twee beelden dik onder de rode verf in Haridwar lijken allebei Hanuman te zijn. De bovenste is te herkennen aan zijn knots-met-bol in de rechterhand; de onderste heeft ook een knots-met-bol in de rechterhand en (niet zo goed te zien) draagt een berg op zijn linkerhand waarop heilzame kruiden groeien en vliegt daarmee van De Himalaya naar Lanka om daar een gesneuvelde krijger (de broer van Rama geloof ik) weer tot leven te wekken. Meestal zijn die roodgeverfde beelden Hanuman. Als het alleen maar een roodgeverfde steen (dus helemaal amorf) is met twee ogen erop geplakt, dan is het meestal een lokale godin. Bij mijn weten, wordt Kali zelden of nooit zo afgebeeld. Die is ook eigenlijk zwart. Ook het zittende beeld aan de Ganga is inderdaad Shiva. Haridwar is ook eigenlijk een Shiva plaats; zelfs Hanuman is daar niet misplaatst: hij wordt vaak beschouwd als een 'incarnatie' van Shiva.' Ik heb hem in een vervolgmail ook nog gevraagd of het kan zijn dat 'mijn sadhu' eerder ' een gewone handelaar, een handelaar met een sadhoe-uiterlijk, een handelaar met sadhoe-aspiraties, een sadhoe met handelsaspiraties? enzovoort' is dan een 'echte' sadhu. Die kwestie lijkt irrelevant - en zegt wellicht meer over mij en mijn westerse, journalistieke scepsis dan over de sadhu -, maar is dat niet helemaal, omdat ze raakt aan de financiële situatie van sadhu's, de wijze waarop de mystici in hun elementaire levensbehoeften voorzien en de concessies die zij mogelijk op materieel vlak moeten doen. DH: 'Al de opties die je hier noemt zijn mogelijk. Het was (is) heel gebruikelijk dat sadhoes hun eigen tasje (of een tasje voor een ander) borduurden (borduren). Maar recentelijk zal men ongetwijfeld gemerkt hebben dat Westerse reizigers bereid zijn daar aardig voor te betalen, dus zullen er ongetwijfeld Indiërs zijn (sadhoes of burgers vermomd als sadhoe) die dat 'uitbuiten'. Maar het is een heel werk, dus 1000 roepies is (voor ons) niet al te veel. De Baba op de bank op jouw foto ziet er redelijk 'echt' uit, maar is zeker geen sadhoe met 'hoge rang'; anders hoefde hij zich hier niet mee bezig te houden.' Ten slotte nog een fotootje dat ik in Rishikesh heb genomen van een sadhutassenmaker, die zijn waar duidelijk had uitgestald om aan de man te brengen. sadhu bij Lakhsman Jhoola-brug Dolf Hartsuiker heeft een uitvoerige site over sadhoes, waarin veel materiaal van zijn boek is verwerkt. Zie: Sadhoes & Yogi's van India. Zijn boek is uitgegeven bij 'Inner Traditions International, Rochester, Vermont - 1993'. hg

DAGBOEK 11-05-05 19:52 uur: A New Counterterrorism Strategy: Feminism, by Barbara Ehrenreich AlterNet.org: Tuesday 10 May 2005 A sustained and serious effort to gain human rights for women worldwide could be the start of a brand new approach to fighting terrorism. I've been reading Bin Ladin - Carmen, that is, not her brother-in-law Osama (she spells the last name with an "i") - and I'd like to present a brand-new approach to terrorism, one that turns out to be more consistent with traditional American values. First, let's stop calling the enemy "terrorism," which is like saying we're fighting "bombings." Terrorism is only a method; the enemy is an extremist Islamic insurgency whose appeal lies in its claim to represent the Muslim masses against a bullying superpower. But as Carmen Bin Ladin urgently reminds us in her book Inside the Kingdom, one glaring moral flaw of this insurgency, quite apart from its methods, is that it aims to push one-half of those masses down to a status only slightly above that of domestic animals. While Osama was getting pumped up for jihad, Carmen was getting up her nerve to walk across the street in a residential neighborhood in Jeddah - fully-veiled but unescorted by a male, something that is an illegal act for a woman in Saudi Arabia. Eventually she left the kingdom and got a divorce because she didn't want her daughters to grow up in a place where women are kept "locked in and breeding." So here in one word is my new counterterrorism strategy: feminism. Or, if that's too incendiary, try the phrase "human rights for women." I don't mean just a few opportunistic references to women, like those that accompanied the war on the Taliban and were quietly dropped by the Bush administration when that war was abandoned and Afghan women were locked back into their burqas. I'm talking about a sustained and serious effort. We should announce plans to pour U.S. tax dollars into girls' education in places like Pakistan, where the high-end estimate for female literacy is 26 percent, and into scholarships for women seeking higher education in nations that typically discourage it. (Secular education for the boys wouldn't hurt, either.) Expand the grounds for asylum to all women fleeing gender totalitarianism, wherever it springs up. Reverse the Bush policies on global family planning, which condemn seventy-eight thousand women to death each year in makeshift abortions. Lead the global battle against the trafficking of women. I'm not expecting such measures alone to incite a feminist insurgency within the Islamist one. Carmen Bin Ladin found her rich Saudi sisters-in-law sunk in bovine passivity, and some of the more spirited young women in the Muslim world have been adopting the head scarf as a gesture of defiance toward American imperialism. We're going to need a thorough foreign policy makeover - from Afghanistan to Israel - before we have the credibility to stand up for anyone's human rights. You can't play the gender card with dirty hands. If this country were to embrace a feminist strategy against the insurgency, we'd have to start by addressing our own dismal record on women's rights. We'd be pushing for the immediate ratification of the UN Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women, which has been ratified by 169 countries but remains stalled in the U.S. Senate. We'd be threatening to break off relations with Saudi Arabia until it acknowledged the humanity of women. And we'd be thundering about the shortage of women in the U.S. Senate and House, an internationally embarrassing 14 percent. We should be aiming for a representation of at least 25 percent, the same target the Transitional Administrative Law of Iraq has set for the federal assembly there. If we want to beat Osama, we've got to start by listening to Carmen. (Editor's Note: This is an excerpt from Stop the Next War Now: Effective Responses to Violence and Terrorism (Inner Ocean), edited by Code Pink co-founders Medea Benjamin and Jodie Evans. Barbara Ehrenreich has written more than ten books, including Blood Rites and Nickel and Dimed. She is a frequent contributor to Esquire, Harper's Magazine, Mirabella, The Nation, The New Republic, The New York Times, and Time. Ehrenreich became involved in political activism during the Vietnam War and has been an activist and feminist ever since.) Zie ook Truthout Carel Muller

DAGBOEK 11-05-05 14:32 uur: India-vervolg India laat me uiteraard niet los. Ik ben besmet met het reisvirus en wil voortdurend koffers pakken. Dat kan dus niet, en daarom sublimeer ik een en ander in het zoeken naar boeken en website over India. Een van de leukste schrijvers schijnt te zijn William Dalrymple , een Schot die vier boeken over het subcontinent heeft geschreven. (Later meer hierover, hoop ik.) Gisteravond heb ik m'n India-dagboek deels doorgelezen en kwam op een passage die ik heb toegevoegd aan de India-site: het stukje onder Zaterdag 26 maart over badkamers en wc's. Ik heb niet alle notities kunnen mailen en kan dus nog even voort met het plaatsen van dagboeken. Daardoor ontstaat tegelijkertijd meer ruimte voor foto's en wordt het verhaal completer. (En ik stil m'n honger naar communicatie over de reis.) Verder zag ik op een site over armoede in India dat 40 procent van de bevolking van een miljard praktisch analfabeet is en dat 350 tot 400 miljoen mensen er onder de armoedegrens leven, van wie zeker 250 miljoen het moeten doen met nog geen euro per dag (zo'n 50 roepies dus). Ik begin steeds meer te begrijpen, maar ben er nog lang niet. hg

DAGBOEK 05-05-05 21:59 uur: What the Bleep do we know Vanaf 12 mei !! What the Bleep Do We Know!? is een film die de raakvlakken opzoekt van de zichtbare, waarneembare wereld en de mystieke, religieuze en filosofische inzichten die de mensheid sinds vele duizenden jaren en overal ter wereld heeft ontwikkeld. Het waarheidsgehalte van deze inzichten wordt steeds meer bevestigd door de allernieuwste resultaten van geavanceerd natuurwetenschappelijk onderzoek. What the Bleep Do We Know!? is een vernieuwende film waarin fictie, documentaire en computer-animatie worden verweven. Amanda (Oscar winnares Marlee Matlin - Children of a Lesser God) het hoofdpersonage uit het gedramatiseerde deel van de film, komt in een wereld terecht die door wetenschappers wordt aangeduid als de kwantumfysica. Chaotische gebeurtenissen en ontmoetingen brengen haar tot een diepere, verborgen kennis waarvan ze niets afwist. De animaties en visuele effecten in de film benadrukken dat de moderne wetenschap de laatste jaren enorme vooruitgang heeft geboekt. Veertien topwetenschappers en mystici geven hun visie op de werkelijkheid en fungeren in de film als een Grieks koor dat commentaar levert op hetgeen zich afspeelt in de 'fictieve' wereld. What the Bleep Do We Know!? heeft in Amerika diverse prijzen gewonnen en is daar na een jaar nog altijd in bioscopen te zien. "A sleeper hit.. Moviegoers are enthralled!" Time Magazine. What the bleep do we know!? is te zien vanaf 12 mei 2005 in Pathé De Munt - Amsterdam, Pathe Buitenhof - Den Haag, Pathé Eindhoven, Foroxity - Geleen-Sittard, Pathé Groningen, Lux - Nijmegen, Rembrandt - Utrecht, Pathé de Kuip - Rotterdam. Carel Muller

DAGBOEK 03-05-05 21:42 uur: stilteweekje Het blijft wat mij betreft stil in het dagboek, deze week. Even bijkomen en wat tijd voor verwerking en reflectie. Eventueel volgende week weer eens kijken of er wat te melden valt. Ondertussen lekker doorgaan met het plaatsen van foto's op Dagboek India. En ik heb prachtige sites ontdekt over Rishikesh, Haridwar en dergelijke. hg

DAGBOEK 04-04-05 00:15 uur: Royaal gebaar Original Message From: marion bloem Date: Thu, 31 Mar 2005 09:42:13 +0200 Beste vrienden, collega's en kennissen, Willen jullie tekenen op www.eenroyaalgebaar.nl en de mail doorsturen naar al je vrienden, bekenden, en collega's? Het gaat om een generaal pardon voor de uitgeprocedeerde en bijna uitgeprocedeerde vluchtelingen die hier al heel lang zitten. Hiermee gaan wij naar de koningin om haar te vragen om een generaal pardon. Hartelijk dank, groeten, Marion Bloem Hallo mensen, Dit is een doorstuur mailtje dat aandacht verdient.  Waarvan ik het de moeite waard vind het jullie te sturen. Misschien heb je deze al gekregen. Mooi zo. Zo niet dan heb je nu de mogelijkheid er iets mee te doen. Groeten, Greetje en Ernst Greetje Schaap Zet je handtekening op:   www.eenroyaalgebaar.nl

DAGBOEK 25-03-05 22:30 uur: "Vrienden van de jaren zeventig." Ze bestaan écht.! Ze communiceren, reageren, informeren op www.jarenzeventig.nl , en in Vrij Nederland van deze week staat een heus Manifest. Dat begint zo: "In de jaren zeventig maakte Nederland een radicale omwenteling door. In vrijwel alle sectoren van de samemleving namen mondige en critische burgers het heft in handen. Daar plukken  we nu nog de vruchten van.. De wrange vruchten, menen velen. Het is bon ton geworden om de jaren zeventig de schuld te geven van alles wat er mis is in de huidige samenleving. Onzin. Het erfgoed van de jaren zeventig is eerder de oplossing dan het probleem." De opstellers van het Manifest zijn  Groen Links eerste kamerlid  Jos van der Lans (cultuurpsycholoog, schrijver en publicist) en Antoine Verbij, journalist en filosoof. Op 29 maart wordt er in de Balie gediscussieerd over het Manifest voor de Jaren Zeventig. Carel Muller

DAGBOEK 13-03-05 17:00 uur: Vibrakeys Nu ik het spoor volg dat bij  Masaru Emoto begon: water wordt beinvloed door gesproken woorden en  muziek, geschreven woorden en afbeeldingen, gaat er een wereld voor me open! De dragende grond van alles wat bestaat is niet  materie maar energie. We zijn ( alles is ) veel flexibeler dan ik dacht. We kunnen met aandacht en bewustzijn invloed uitoefenen . We kunnen ons láten beinvloeden. Bijvoorbeeld door de mooie Vibrational Medicine Designs van Saleena Ki. Ik heb er voor mezelf een paar mooie uitgezocht:  kruin pijnappelklier hart zonnevlecht skelet/beenmerg tempel gouden dolfijn Op haar site licht ze de werking van iedere key toe. www.vibrakeys.com Carel Muller

DAGBOEK 10-03-05 10:00 uur: Weer Thuis. Welkom thuis ! Dank je, jij ook! Ik ben blij toe. Incarneren blijft toch een heel gedoe. Je kiest er zelf voor, dat weet ik, maar in de praktijk valt het telkens weer tegen. Heb ik ook: alleen al dat je je in zo'n klein lichaam moet persen. Wat heb jij gedaan trouwens? Ik heb een overtuigende "bad guy"neergezet. Mohammed Achmed, strenge moslim, maar niet gewelddadig, weet je wel. Leuk, beetje sarren, beetje superieur doen en bijtijds roepen dat je gediscrimineerd wordt. En jij? Ik was  Carel Muller, brave autochtoon in  doorzonwoning. Klinkt niet echt opwindend. Was het ook eerst niet. Maar jij en je gasten kwamen mooi op tijd om ons scherp te houden. Eerst heb ik het nog geprobeerd met tolerante overschilligheid maar dat hielp niet echt. Daar waren jullie te goed voor. Kijk, dát wil ik nou horen. Vertel ! Ja op een gegeven moment moesten we toch de confrontatie aan. Wat jullie neerzetten ging echt te ver: nergens echt aan mee doen, geraffineerd slachtoffertje spelen en  dan nog alle gedoe met vrouwen Goed hè ? Ja dat was erg knap. We zaten goed met de kloten voor het blok. Het gevaarlijkst was nog dat ik me superieur begon te voelen! Daar heb ik behoorlijk last van gehad en het duurde een hele tijd voor ik dat een beetje onder controle had. Daar mag ik je nog wel voor bedanken. Verder was het natuurlijk gewoon zoals altijd de keus tussen liefde en angst, waar jullie ons voor plaatsten. Toen werd het voor mij ook  spannend! Toen  we jullie zover hadden dat je die keus onder ogen moest zien, was voor ons natuurlijk ook het speelkwartier voorbij. Wat wilden wij eigenlijk? Toen jullie ons serieus begonnen te nemen, moesten wij dat zelf ook doen. Die Hirsi Ali  heeft dat toen nog mooi dik aangezet. Enfin, het zit erop. Ik ben blij dat we weer even normaal kunnen doen. Ons Zelf kunnen zijn ? Carel Muller

DAGBOEK 07-03-05 22:15 uur: "All you need is love " in voormalig Joegoslavie. 15 jaar geleden gingen de deuren van de Onderwereld open in Joegoslavië. Er vielen bijna 300.000 doden en 2. 000.000. mensen werden verdreven. Het leek toen of de etnische groepen nooit iets anders dan haat voor elkaar hadden gevoeld. Dat was niet waar! In de geweldadige scheiding die zich tussen de gemeenschappen voltrok,  sneuvelden honderdduizenden interetnische vriendschappen. Vanaf de late jaren '90 trekken Katarina Rejger en Eric van den Broek met hun videocamera van het ene etnisch gezuiverde gebied naar het andere, op zoek naar uit elkaar gedreven vrienden en families. Rejger en van den Broek zoeken iemand die een videobrief aan een verloren vriend wil sturen. Die vriend proberen zij op te sporen, overhandigen de brief en stellen de camera ter beschikking voor een antwoord. Op 7 april, savonds om 9 uur,. zullen de videobrieven op alle  publieke zenders in Slovenië, Kroatië, Servië, Bosnië, Kosovo, Montenegro en Macedonië  tegelijk te zien zijn. Rejger en van den Broek maken overuren om de verwachte respons in goede banen te leiden. Er komen speciale internetzoekprogramma's waarmee  vrienden elkaar kunnen opsporen. Er gaan bussen rijden waar mensen videobrieven kunnen inspreken. Rejger: we doen alles om het Zwijgen dat deze oorlog heeft veroorzaakt te doorbreken. Naar een artikel van Olaf Tempelman in de Volkskrant van maandag 7 maart. Carel Muller Zie:   VIDEO LETTERS

DAGBOEK 07-03-05 22:00 uur: Sneeuw in de polder Zondagmiddag zijn we vanuit De Rijp een stukje door de besneeuwde polder gewandeld. We liepen vanaf de oostzijde van het dorp, even voor de brug over de ringvaart, in noordelijke richting de polder in, met aan onze rechterhand de vaart, richting Schermerhorn. Het was lekker guur weer, zo'n wind die je konen doet gloeien, met af en toe een sneeuwvlok. Een meisje dat ons tegemoet kwam droeg een sneeuwbrilletje van karton, met gekleurde glazen. Ze leek van een andere planeet. Na ongeveer een half uur kwam er aan onze linkerhand een bordje met een kerkepad, haaks het weiland in. Wij dachten dat we óf naar De Rijp werden teruggeleid of naar de kerk in Schermerhorn, of misschien wel naar Avenhorn. Helaas stootten we, na zo'n kwartier lopen, op een houten brug waarvan het middenstuk ontbrak. Het ijs lag er niet zodanig bij dat we ons er aan toe durfden vertrouwen. We konden niet verder en moesten rechtsomkeert. Arme kerkgangers anno 2005. Op de terugweg was er een tot studio omgebouwd gebouwtje van het waterbeheer, mogelijk een voormalig gemaal. Kijkend door de ramen zagen we grote glazen bokalen met water, lichtblauwe muurschilderingen, designachtige, moderne kunst. In het weiland was over een sloot een blauwe dunne buis gebogen, als het frame van een ovalen schilderij. Links en rechts staken dunne blauwe staken uit de sneeuw de grijze lucht in. Terug in het dorp passeerden we een etalage met foto's en krantenartikelen gewijd aan schaatspret en het ballengooien op het ijs, kennelijk een De Rijps volksvermaak. In het café konden we een tafeltje krijgen met uitzicht op de ophaalbrug, de kerk en het kerkplein. Er was erwtensoep, met spek op roggebrood. Ik moest 16 euro afrekenen voor een thee, twee koffie en drie soep. Ik heb nog altijd de neiging euro's om te rekenen in guldens - sünig ons - en vond het veel (bijna zes gulden per consumptie, maar dat zat hem natuurlijk vooral in die soep). Aan de bar zat Anton Pieck. Hij lachte ons vriendelijk toe en dat maakte het weer goed. hg