Home - Inhoud - Dossier D.H. (terug) - Oproep I.M. (volg.) - Archief - red. MAIL VAN MARIANNE DOUMA

WEEK 51 NO. 48-05 23 dec.

INTERACTIE: Vanaf eind oktober 2003 zijn opgenomen de rubrieken DAGBOEK & PRIKBORD en COLUMN, via redactie te vullen door sitebezoekers. Bij het ontbreken van bijdragen springt de redactie in. Graag ondertekening met naam en toenaam, en eventueel e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.

ONDERWERPEN: De column- ruimte is vrij en kan worden gewijd aan ieder mogelijk onderwerp: van politiek, psychologie en spiritualiteit tot poëzie en boekbespreking. Er geldt in principe een minimum van 350 en een maximum van 500/600 woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild. Dagboekinzendingen svp mailen onder 'dagboek', columns onder 'column'.

Afgelopen 29 november ontvingen we de volgende mail: Beste redactie, Regelmatig kijk ik even of er weer iets nieuws staat in de dagboekjes of de columns. Maar de bron lijkt opgedroogd. Is de redactie er mee gestopt? Hoewel ik helemaal geen Dennendaller ben, vind ik het een zinvol idee om die tijd en vooral de beleving van die tijd, in een historisch perspectief te plaatsen. Misschien zou je meer debat kunnen stimuleren? Wat was toen belangrijk, wie vindt dat nu nog steeds? Confrontaties met vernieuwing, toekomstdromen bijv. En wat te denken van een soort huisbibliotheek, aanbevelingen van boeken en muziek maar dan gerubriceerd? Groetjes, Marianne Douma. Marianne Douma bleek projectmanager en bestuurder te zijn met een specifieke belangstelling voor internationale samenwerking. Ze raakte, zoals ze zelf schrijft, ‘gecharmeerd’ door de Nw-Dennendalsite, zou het jammer vinden als de beweging ‘opdroogt’ en kwam - na enig heen en weer gemail - met interessante, ook wel kritische, suggesties, die de kern raken van de fase waarin we beland lijken te zijn en die mogelijk een nieuw perspectief bieden. We nemen haar suggesties hier graag, met haar toestemming, over.

’MOETEN JULLIE ZO DOORGAAN, EN ZO JA: HOE DAN?’ Mail van 6 december: Met veel plezier heb ik de Nieuw-Dennendalsite gelezen. Gezien de kennelijke overgangsfase waarin jullie verkeren, heb ik mij afgevraagd of je wel door moet willen gaan en zo ja, hoe dan? Met wat jullie tot nu toe hebt gedaan, is immers al een prachtig werkstuk afgeleverd. De geschiedenis van de Dennendalbeweging is uitgebreid in kaart gebracht. Er staat een tijdsdocument als een ikoon! Bovendien is er kleur aangegeven. En dan ook nog de kleur die past bij de sfeer en de beleving van die tijd. Een dijk van een prestatie! Daarnaast hebben jullie met het organiseren van de reünie de gelegenheid geboden om op een ontspannen manier terug te kijken en elkaar weer te ontmoeten, vele jaren nadien. Op de site hebben jullie vervolgens allerlei reacties gehad waaruit blijkt dat jullie initiatief zeer is gewaardeerd. En dat is nog niet alles, je hebt veel gelegenheid geboden tot persoonlijke reflectie, bezinning, verdieping en daarmee aan verwerking. Lijkt mij ook niet onbelangrijk na die zeer ingrijpende periode die op iedereen ook wel een persoonlijk effect moet hebben gehad. Het eigen gelijk De vraag die ik tegenkwam was of de Dennendalbeweging gelijk heeft gekregen. Waarschijnlijk zullen we dat nooit weten, het experiment is immers voortijdig afgebroken. Wel zijn er ontwikkelingen versneld op gang gekomen, zoals de dehospitalisering bijvoorbeeld, jullie weten daar zelf vast meer van. Sta mij toe ook een persoonlijk kritische noot toe te voegen. De politieke visie zoals de indertijd gevoerde oorlogsretoriek (pentagonpapers) komt op mij nu erg zwaar aangezet over. Dennendal is immers niet te vergelijken met een Vietnam of Irak, zelfs bij lange na nog niet met mensonwaardige situaties in kindertehuizen in Roemenië (om maar eens iets te noemen)! Sinds die tijd heeft de professionele conflicthantering echter wel een hoge vlucht genomen, capaciteitsopbouw, trainingen, mediation etc. Misschien ook wel indirect een bijdrage van Dennendal. Lessen geleerd Er is naar mijn perceptie ook gebleken dat bij het besturen van een dergelijke organisatie, een structuur nodig is. Samen mens zijn is mooi, maar moet wel een vorm krijgen. De vraag is hoe nu aan dit uitgangspunt wordt vormgegeven. En ook de vraag in hoeverre de huidige verstandelijke gehandicaptenzorg bij de tijd is? Wordt de zorg verleend die de "cliënten" toekomt? Hoe ziet een dagindeling er nu uit? Wat voor vormen van dagbesteding? Is daar verandering in gekomen? Wat is de positie van ouders? En politiek gezien, welke visie op deze zorg is dominant? Zijn daar misschien ook gedachten over? Bestuurlijk Wat gebeurt er bij dergelijke instellingen op het gebied van innovatie? P&O-beleid, research en organisatie, quality control, resultaatgerichtheid, meetbaarheid, benchmarking, MTO (medewerkerstevredenheidsonderzoek), hoe ziet het netwerk eruit (internationale, Europese relaties?). Hoeveel geld gaat er in om? Wat zijn de taken en bevoegdheden van een Raad van Bestuur, Raad van Toezicht? Is de managementstructuur up to date met de Commissie Wijffels? Hoe professioneel mogen we de gehandicaptenzorg noemen? Nieuwe plaatsbepaling Als je daar een beeld van kunt geven, bijvoorbeeld door het houden van interviews met mensen, werkers, managers, wetenschappers, bestuurders, plaats je Dennendal in de huidige tijd. Moderne begrippen zou je een beetje toe kunnen lichten, wat ze inhouden en waar het goed voor is. Wellicht krijg je er dan ook meer zicht op in hoeverre de gehandicaptenzorg al een lerende organisatie is geworden. Als je dat zou lukken, lijkt dat een waardige afsluiting, en misschien gaat het debat zelfs daarna ook door. Het gaat niet om de perfectie, maar om inzicht en relativering, om een nieuwe plaatsbepaling. Als je het nu afsluit, wat natuurlijk ook kan, blijf je een beetje in de sfeer van schoolbank.nl en de New Age beweging. Over terugkijken en verlangen. Speels, creatief en eigenzinnig. Maar die kant was immers maar één facet van het geheel? Het ging toch ook om de vraag hoe kwalitatieve zorg kan worden verleend? Daar hoort, lijkt mij, nog steeds de worsteling bij met het moderne management en het bestuur. Of willen de Nieuw Dennendallers toch maar liever wegdromen in het land van Ooit? Was het toen echt veel gezelliger, veiliger, spannender? Mail van 8 december: (In antwoord op verwijzing naar het artikel van Inge Mans in het Humanist-dossier - met de slotzin: misschien wordt het tijd om ons, mensen met en zonder handicap, nogmaals te verenigen en, 30 jaar na Dennendal, opnieuw de barricades op te gaan; met als enige eis: wij willen gewoon samen mens zijn.) Het artikel van Inge Mans waar je mijn aandacht op vestigt is een prachtig voorbeeld van wat ik o.a. bedoel. Het levert je gelijk een stelling op als aanzet voor een nieuwe bijeenkomst, met deskundigen èn betrokken mensen. Daarmee gooi je de ramen open. Nieuw Dennendalbeweging roert zich Gehandicaptenzorg anno 2006: HOE NORMALER HOE SAAIER? Daar hoort dan wel een discussie bij over het moderne management en die discussie vergt voorbereiding. Maar vind je ook niet dat je die discussie van toen eigenlijk nog een keer voorbij zou moeten gaan? Links of rechtsom is minder belangrijk, als dit debat maar gevoerd wordt. Toen afgebroken, daarna verwerkt etc. En nu is het tijd om terug te komen. Nieuw Dennendal in de moderne rol van "sidekick". (Moet je toch aanspreken.) Het organiseren van een dergelijke bijeenkomst (symposium) met sprekers, workshops (ken je de Inspiration Company?). Een aanscherpend debat. Resultaat gerichte doelen over: hoe bepalend is de rol van structuur. Een beetje uitzoeken of je subsidie kunt krijgen, er zijn vast wel sponsors te vinden (o.a. uit de goede oude tijd) en dan aan de slag. Een bijeenkomst per jaar bijvoorbeeld. En ondertussen deskundig èn persoonlijk doorgaan met de website waar je vooral de creativiteit blijft voeden met aandacht voor wat er nu gebeurt. Leuk toch? Ik weet zeker dat een dergelijke opzet, na een degelijke voorbereiding en slim doordacht, serieus uitgevoerd kan worden. Kost wel tijd... Groetjes, Marianne Douma