HOME - INHOUD - TERUG - VOLGENDE EEN MOOIE SNEEUWBAL 9.1: Groep-5 in het bos

Bep, Ankie, Nora en Clazien op stap

Eindeloze wandelingen Het bos rond Dennendal was alom. Het grensde aan de Ewijckshoeve en het landgoed Pijnenburg. Uiteindelijk belandde je op de spoorlijn Den Dolder-Amersfoort - daarachter lag een uitgestrekte zandverstuiving. De Ewijckshoeve was verboden toegang, maar Pijnenburg was opengesteld. Het bos had majesteitelijke stukken, met bomen die in een dikke laag humus stonden en hoog boven je uit torenden, eindigend in een warreling van groen-bruin blad, licht en lucht. Achter de Keet, het Schooltje en De Hoeken werd het bos meteen dichter. Kleine sparren groeiden dicht naast elkaar, een ondoordringbare muur van stammen, takken en naalden. Voorbij de Keet liep een pad waarop je moest klimmen en dalen. Je kwam op een open plek, waar het licht vrij spel had: een afkap met overgebleven stompjes, begroeid met mos, varens en schimmels. Het was er altijd stil, maar het bos had zijn eigen geluiden: knappende takken, de wind, vogels. In een flauwe bocht het pad links volgend kwam je als vanzelf bij het vloeiveld. Alle paden leken daar naar toe te lopen. Bij het vloeiveld stond een ronde boshut, een schamel optrekje van planken. In de hut waren tegen de wanden in een halve cirkel lage banken aangebracht. Vanuit de hut had je uitzicht over het hele veld. Het was er goed toeven, met Bep, Ankie, Nora en Clazien. Ook alleen of met vrienden was de hut een ideaal plekje om even bij te komen en wat te mijmeren, bijvoorbeeld met een blowtje...