Home - Inhoud - Hans Bogers (terug) - Pieterpad-2 (volg.) - Archief - red. PIETERPAD: RUGGENGRAAT VAN DE SAMENLEVING

WEEK 16 no. 4-10 22 april 2010

INTERACTIE: Bijdragen voor de COLUMN-ruimte zijn via redactie in te zenden. Graag ondertekening met e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.

ONDERWERPEN: De columnruimte is vrij. Het kan een persoonlijke oprisping, recensie, mailwisseling, oproep of iets anders zijn. Er geldt in principe een maximum van duizend woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild.

Het zijn politiek en economisch gezien barre tijden, die vragen om drastische ecostappen. Nieuw-Dennendal.nl draagt zijn steentje bij, omzeilt alle aswolken en reist schoon en zuinig in eigen land; zie ook Pieterpadfoto's

PIETERPAD, door Hans Grimm We liepen het Pieterpad vanuit Nivonhuis Hondsrug bij Zuidlaren of eigenlijk bij Noordlaren. Je hebt ook nog Midlaren. Alle drie Larens liggen te midden van velden en bossen. Er zijn hunebedden en er is een groot meer, het Zuidlaardermeer. Noord- en Midlaren zijn niet veel zaaks, maar Zuidlaren (Zuudlaoren) is een groot dorp met een lange historie; het is bovendien de paardenstad van het noorden en er wordt jaarlijks een grote paardenmarkt gehouden. Bij de ruim met hoge bomen bedeelde brink staat dan ook een opvallend beeldhouwwerk bestaande uit drie elementen: een paard, een handelaar en een boer (de koper). Het beeld is zo natuurgetrouw dat het, zittend op een van de vele terrassen rond de brink, net lijkt of de markt in volle gang is. Dat effect doet zich met name voor als de zon laag in het zuidwesten staat en de terrasbezoeker in het licht kijkt. Het is dan waarachtig net of de koop met handjeklap wordt afgerond. We liepen dus het Pieterpad en keken een beetje beduusd en jaloers naar de vele ‘stulpjes’ langs het pad. (Godsalmachtig, wat wonen die mensen schitterend. En al die SUV’s bij de boerderijen! Voor iemand uit een arbeidersbuurt in de Randstad is het bijna te veel van het goede. Verschil mag er wezen, maar mag het wat minder? Enfin, om met Martin Bril te spreken: wij mochten er ook van genieten, al was het op afstand.) We liepen dus het Pieterpad, niet van Pieterburen naar de Pieterberg, zoals eigenlijk de bedoeling is. Maar van Huize Hondsrug naar Coevorden, ruim honderd van de bijna vijfhonderd kilometer van het totale pad. Daarbij overnachtten we in het Nivonhuis en in Rolde, Schoonloo en Sleen op adressen van Vrienden op de Fiets: een organisatie van particulieren die tegen een redelijke vergoeding bed en ontbijt leveren, een betaalbare Bed&Breakfast. (Voor leden van Vrienden op de Fiets geldt een tarief van maximaal 18,50 euro per persoon per nacht; en dat is gezien de Nederlandse hotelprijzen bepaald niet te hoog; het comfort is meestal vergelijkbaar met een niet al te duur hotel en het ontbijt is onveranderlijk uitstekend: veelal compleet met jus d’orange, verse bolletjes, een eitje, en thee en koffie. We hadden niets te klagen. In Rolde logeerden we bij Marian en Henk, in Schoonloo bij Tine en in Sleen bij Ria.) We liepen dus het Pieterpad, langs hunebed, ven en zwerfkei. En het is een mirakel, het Drentsche landschap, maar eigenlijk maakt het niet uit of je de Santiago de Compostella loopt, van Moskou naar Lhasa of van Noord-Laren naar Coevorden. Bij iedere stap zet je de ene voet voor de andere en haal je adem. Onder je ligt de aarde, boven je de hemel. Lopen is een volledig egaliserende bezigheid. Er blijft niets, of niet veel, over van het ego en eigenlijk ook niets van het niet-ego, te weten je omgeving. Subject en object vervagen, vloeien ineen. (Met dank aan de grondlegsters van het Pieterpad: de in 2004 gestorven Toosje Goorhuis-Tjalsma en Bertje Jens. De wandelvriendinnen ‘verzonnen’ het pad in de periode 1978-1983, zo valt te lezen op het aan hen beiden gewijde monument: Blick in den Stein.) We liepen dus het Pieterpad... Wordt vervolgd (hopelijk).